هر روز خانه تكاني ميكنم!

صدا کن مرا.
صداي تو خوب است.
صداي تو سبزينهء آن گياهِ عجيبي است.
که در انتهاي صميميت حزن مي رويد.

در ابعاد اين عصر خاموش.
من از طعم تصنيف در متن ادراک يک کوچه تنها ترم.
بيا تا برايت بگويم چه اندازه تنهايي من بزرگ است.
و تنهايي من شبيخون حجم تو را پيش بيني نمي کرد.
و خاصيت عشق اين است.